Analarımız teşiyle el emeği göz nuru ile yünü eğirir iplik yapardı. Teşi sağ elle dizin üzerine konur ve çevrilir, teşi döndükçe yünler birbirine sarılır ve iplik şeklini alırdı.
Sonra da ilmek ilmek emek verilirdi. Yün iplikten çorap, patik, eldiven, kilim, halı, yastık, çorap, yelek, heybe, çanta ve benzeri eserler yapılırdı.
Ağaçtan yapılan teşi, artık bölge köylerinde çok nadiren rastlanır duruma düştü.
Her kadın mutlaka bilirdi
Eskiden kadınlar eğirttikleri ipleri ve o iplerden elde ettikleri malzemeyi yarıştırırlardı. Her genç kadının mutlaka bilmek zorunda olduğu bu eğirtme ve örgü marifeti yarıştırılırdı. Ailede en kıymetli kişiye yapılacak çorap ve hırka, uzun uğraşlar sonucu elde ediliyordu.
Yüzükten geçerse…
Çorabın narin ve kıymetli oluşunu ölçmek için yüzükten geçirilirdi. Eğer çorap yüzükten geçerse o zaman evin en kıymetlisine verilirdi. Bu da o kadının evin en marifetli kişisi olduğu anlamına gelirdi.
