Bir rehabilitasyon merkezinde çalışan Ömer Kılıç, düzenlenen etkinlikte yoktu aslında. Sahne aslında çocuklarındı ama çocuklar Ömer'i o kadar çok seviyorlardı ki kaptığı gibi Ömer'i bir anda sahnenin ortasına atıverdiler.
Down sendromlu Cansu, gösterisini yapıyordu ki, iyice sahnenin kenarına yaklaştı hal böyle olunca.
İş Ömer'e kaldı. Cansu'ya CANSU'yu olmak Ömer'e kaldı. Merhamet ve şefkat timsali olmaktı Ömer olmak. O da öyle yaptı, uzattı o güven elini, sağlama aldı Cansu'yu ben varım dedi. Hayatın güzelliği de buradaydı zaten. Gülümsemekti, sevmekti Ömer olmak buna karşılık Ömer'i bilmek de Cansu'ya kalmıştı.
Varolsun Ömer'ler ve Cansu'lar...