İki kapaklı, dört tarafı cam sandığında çeşit çeşit kokular satardı. Sık sık elindeki bezle sildiği sandığı göz kamaştırırdı. Sandığı onun için sanki mücevher kutusuydu Bunu müşterilerine de hissettirirdi.
Kahvehanelerde, lokantalarda en çok da cami yakınlarında rastlardık ona. Alüminyum şişelerden birini çıkartır, gayet itinayla şişenin mantarını açar ve bir miktar esansı cam enjektöre çekerdi. Çektiği esansı şişeye boşaltır sonrada enjektör içinde kalan esansı, etrafta toplanan kişilerin ellerine veya üstlerine (özellikle ceket yakalarına ve yaka arkalarına) püskürtürdü. Çevredeki beleşçiler durumdan gayet memnun olurdu
Koku beğendirmek için şimdiki esnaflar kadar sabırsız değildi. Kokuyu beğenmediniz mi büyük bir sabırla hemen diğer alüminyum şişenin mantarını itinayla açıp esans değmemiş elinizin üzerine esans kapağını dokundur aynı işlemi bıkmadan devam ettirir ve bu kadar ikramı karşısında esans almadan giden de az olurdu.
Beğendiğiniz esansı bir gramlık renkli cam şişelere doldururdu. Ayrıca esansın kendine has pirinç veya siyah plastikten özel kutuları vardı. Bu özel kutuların içinde keçe veya pamuk bulunurdu. Sıvı haldeki esans bunların üzerine dökerdi. Kutunun içindeki keçe veya pamuğa parmağın ucu değdirilir; kulak arsasına, bıyığa veya boyuna sürülürdü. Tercihe göre elin tersi ile bu işlemi yapanlar da olurdu.
Ağır kokusundan dolayı bazıları tarafından hacı yağı denilerek hafife alınsa da sattığı esans baya esanslıydı ki kokusu hala burnumuzda. Ayrıca şimdiki parfüm ve deodorantlar kadar da zararlı değildi bene.
Şimdiki çocukların bir daha göremeyeceği ve bizim anılarımızda kalan esansçı mesleğinin son temsilcisi esansçı hocamıza Allah’tan rahmet diliyor ve bu tür değerlerin unutulmamasını umut ediyoruz.
