Duygu içtendir, gönüldendir. Birçok duygumuz var. Mutluluk, kızgınlık, en kötüsü ise üzgünlük! İnsan üzülünce ne yapacağını bilmiyor, kendini kaybediyor.
Mutluluktan sevincini anlatamıyorsun, en güzel duygu budur. Kızgınlıkta ise sinirleniyorsun, bilemiyorsun onu yapmasını istemiyorsun.
Hangi duyguyu hissettiğini saklayamazsın. Birinden ayrılınca ağlıyorsun, üzülüyorsun. Keşke o yanımda olsa diyorsun.
Dünyada bence sevgiden daha güzel bir şey yok. Herkese karşı sevgi duyabiliriz. Mesela annemize, babamıza ve kardeşimize yani bizi seven kimse biz de onu severiz. O anı kimse anlatamaz. Şaşkın mı, mutlu mu, yoksa kızgın mı? O anı kim nasıl anlatacağını bilmiyor.
Sevgi duyduğunuz insandan ayrılınca üzülürsünüz, ağlamak istersiniz. Ne yapacağınızı bilemezsiniz.
Örneğin kardeş sevgisi vardır. Ona kızdığınız bir anda: “Seni görmek istemiyorum, git buradan, benimle bir daha konuşma.” deriz veya bize karıştığında, “Keşke olmasan” diyoruz. Ama bir şeye alıştığımızda ondan vazgeçemiyoruz. Aslında onun bize karışması hoşumuza gidiyor, yani ona sevgi duyuyoruz.
Eminim ki çoğunuzun kardeşi var. Ona kızdığınız zamanlar keşke annem onu doğurmasaydı diyorsunuz, ara sıra ben de kardeşime diyorum ama eğer kardeşim olmasaydı kiminle oynayacaktım?
Evet okuldaki arkadaşımla oynayabilirim ama ben yatarken onlar yanımda değil ki? Kendimi yalnız, korkmuş hissettiğimde kime sesleneceğim okuldaki arkadaşıma mı sesleneceğim? Tabi ki hayır!
Sırlarımı kiminle paylaşacağım, bir pastayı kiminle paylaşacağım tabi ki kardeşimle. Acaba kiminle küçücük, mini minnacık yaramazlıklar, kiminle tatlı şakalar yapacağız? Elbette ki kardeşimizle yapacağız.
Sevgiyle kalın…
