Dünyayı kasıp kavuran Covid 19 belası, sonunda geldi bizi de buldu. Önce kurban olduğum babam korona oldu, neyse ki kısa sürede atlattık ve canım babam sağlığına kavuştu. Ardından yüreğimin ta kendisi, varlığımın sebebi güzel annem korona oldu ve evimiz başımıza yıkıldı sanki.
Hastaneyi yol eyledik. Van Bölge Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne vardığımızda saat gece 12’ye yakındı. Korona korkusu tüm bedenimizi sarmışken, korktuğumuz başımıza geldi. Genç bir doktordu.
“Annen covid olmuş” dedi.
Bu söz, aman Allah’ım asla duymak istemediğim bir söz. Hastane başıma yıkıldı sanki, dayanamadım, ağladım. Annem için gözlerimden boncuk boncuk akan her bir gözyaşı, yılların duygularıydı aslında.
“Ağlama ablacığım, annenizin yatış işlemlerini başlatacağız. Elimizden geleni yapacağız.” diyen ve beni teselli eden bir doktor vardı karşımda. Evrakları benden alıp yatış işlemlerini bizzat kendisi yaptı, sanki yanımda bir doktor değil de ağabeyim vardı. Öyle hissettirdi bana.
Görevli personel eşliğinde birinci kattaki Göğüs Hastalıkları Bölümü servisine annemi yatırdık. Annemin yatağına yerleşmesine yardımcı olan hemşireler, gerçekten kız kardeş oldular, bana. Türkçe bilmeyen annemle Kürtçe konuştular, bilmeyen de bir iki kelime Kürtçe konuşarak annemin gönlünü aldı. Bizlere büyük moral verdiler. Sanki hastanede değil de evimdeymişim gibi hissettim. Tüm benliğimle benimsedim hastaneyi.
Daha ilk geceden annemin etrafında dönüp duran hemşireler, serumu kontrol ediyor, oksijeni takıyor, tansiyon ve nabız ölçüyordu ve bu durum taburcu olduğumuz sekizinci günün sabahına kadar böyle sürdü. Gencecik yürekler annem için koşturuyordu.
Annem ile ilgili sorduğum sorulara nazikçe cevap veren, beni sabırla dinleyen doktorlarımızda ve hemşirelerimizde sevgi, şefkat, merhamet ve vicdan duygusunu gördüm. Anlamadığımda tane tane ve tekrar tekrar anlatıyorlardı. Psikolojimizi çok önemsiyorlardı.
Sabah erkenden gelen personeller, her tarafı temizliyor. Sanki kendi evlerini temizler gibi hijyenik bir anlayışla ve titizlikle bir temizlik yapıyorlardı. Odamız her zaman tertemizdi zaten.
Lezzet ve şifa dolu yemekler, çok düzenli geliyordu ve saati şaşmıyordu. Hastaya ayrı, refakatçıya ayrı yemek gelmesi de bambaşka bir nezaket örneğiydi. Ekmeğinizi yedik, suyunu içtik. Çay getirdiniz bize üstelik kırtlama şekeri de yanımdaydı ki hastanede bir bardak su, bir bardak çay çok kıymetlidir.
Pandemiye karşı canla başla çalışıyorlar, covid ile müthiş bir mücadele var. Hastanenin imkanları çok iyi. Umutsuz vaka iken umut dolu çıkıyorsunuz. Yakını vefat edenler de, sağlıkçılara teşekkür ederek hastaneden ayrılıyordu. Allah sizden razı olsun. Allah size de sağlık ve sıhhat versin, sevgili sağlıkçılarımız. İyi ki varsınız, maşallah size, dualarımızdasınız. Allah milletimize ve devletimize zeval vermesin.
Başhekim Dr. Öğretim Üyesi Sayın Kamil Yavuzer şahsında tüm hastane personeline teşekkür ediyorum. İnsanımız dikkatli olmalı ve başta aşı olmak üzere tüm kuralları yerine getirmelidir. Sağlıkçılarımızı kurtarmak için kurallara uymalıyız. Sağlıkçılarımıza minnettarız, size can borcumuz var. Kalın sağlıcakla. Allah’a emanet olun…
''BUGÜN GİT YARIN GEL''
RAMAZAN-I ŞERİF KUTLU OLSUN
81 İLDEN ORTAK AÇIKLAMA
HUZURLU BİR KALP İÇİN
VAN TANITIMI YAPILDI
11. KEZ KAPILARINI AÇTI
